«ژوزف شومپیتر»^[۸۳] (۱۹۳۴) همراه با پذیرفتن کرسی استادی در دانشگاه هاروارد و ترجمه «نظریه توسعه اقتصادی»^[۸۴] وی به زبان انگلیسی در همان سال و در دوران رکود بزرگ اقتصادی، سبب شد تا نظر او در خصوص نقش محوری کارآفرینان در ایجاد سود، از دیدگاهی تازه مورد توجه قرار گیرد. برطبق نظر «شومپیتر» هم بهره و هم سود ناشی از تغییرات، در محیطی ایستا وجود نخواهد داشت. تحول نیز به نوبه خود حاصل کار نوآوران کسب و کار یا کارآفرینان خواهد بود. از آنجا که احتمال می‏رود یک تغییر، موجب تغییرات دیگر شود، لذا نوآوری‏ها علاوه بر گرایش به سوی یکدیگر، افزایش یافته و رشد زیادی را از لحاظ سود و فعالیت ایجاد می‏ نمایند. برطبق نظر «شومپیتر» کارآفرین نیروی محرکه اصلی در توسعه اقتصادی است و نقش وی عبارتست از نوآوری یا «ایجاد ترکیب‏‏های تازه از مواد». وی نقش مدیران و افرادی که کسب و کار ایجاد می‏ نمایند را از مفهوم کارآفرین جدا نمود. از دیدگاه وی هر کدام از فعالیت‏های زیر کارآفرینی است: ارائه کالایی جدید، ارائه روشی جدید در فرایند تولید، گشایش بازاری تازه، یافتن منابع جدید و ایجاد هرگونه تشکیلات جدید در صنعت. کارآفرین در این میان باید صاحبان سرمایه را در خصوص مطلوبیت نوآوری خویش متقاعد سازد( Echols Ann & Neck Christopher,1998:7-9).
در خصوص تشکیل انواع انحصارات صنعتی «شومپیتر» نظرات روشنی دارد. وی می‏نویسد: «کار‏آفرینی در چنین ساختارهایی صرفاً نوآور نیست بلکه کسی است که در خصوص تخصیص منابع جهت بهره‏برداری از یک اختراع، تصمیم می‏گیرد. وی عهده‏دار مخاطره هم نیست، چرا که تحمل مخاطره بر عهده سرمایه‏داری است که منابع مالی را به کارآفرین وام می‏دهد». بنابراین می‏توان ملاحظه نمود که کارآفرین موردنظر شومپیتر، اساساً دارای نقش مدیریتی یا تصمیم‏ گیری است. در نهایت اینکه وی معتقد بود مخاطره، عاملی است که هم مدیران و هم کارآفرینان آن را تجربه می‏ نمایند. بنابراین، مشخصه کارآفرین را نوآوری می‏دانست و کار یک کارآفرین را «تخریب خلاق»^[۸۵] تعریف می‏کرد. او در کتاب «نظریه اقتصاد پویا»^[۸۶] اشاره می‏کند که تعادل پویا از طریق نوآوری و کارآفرینی ایجاد می‏گردد و این دو، مشخصه یک اقتصاد سالم هستند. کارآفرینی طبق مدل توسعه اقتصادی «شومپیتر»، تخریب خلاق است که به عنوان یک نیروی برانگیزنده در توسعه اقتصادی جامعه لازم و ضروری است. همانطور که اشاره شد از دیدگاه «شومپیتر»، نوآوری ملاک کارآفرینی است. وی می‏گوید: «ویژگی تعیین‏کننده، همانا انجام کارهای نو یا ابداع روش نو در انجام کارهای جاری است». روش نو عبارت است از «تخریب خلاق» نسبت به وضعیتی که خود لااقل سه ویژگی اساسی دارد: نخست اینکه عملاً نمی‏توان آن را براساس احتمالات آینده درک نمود، دوم اینکه تخریب خلاق، مسیر رویدادهای آتی و نتایج درازمدت آنها را شکل می‏دهد و آخر اینکه تخریب خلاق با موارد ذیل ارتباط دارد(Cochran,2004:72):

الف- کیفیت عوامل انسانی موجود در جامعه
ب- قابلیت‏های موجود در زمینه خاصی از کسب و کار
ج- تصمیمات، اقدامات و الگوی رفتار فردی
از این جهت مطالعه «تخریب خلاق» در کسب و کار با مطالعه کارآفرینی مترادف می‏گردد. از این رو «شومپیتر» مدیر را تنها هنگامی کارآفرین می‏داند که تخریب خلاق یا نوآورانه از خود بروز می‏دهد. «هایک»^[۸۷] (۱۹۳۷) بر نقش کارآفرین در تحصیل و به کار بردن اطلاعات تأکید می‏ورزد. هوشیاری کارآفرین نسبت به فرصت‏های سودآور و آمادگی او برای بهره‏گیری از آنها از طریق عملیاتی، از نوع ارزان خریدن از جایی و گران فروختن در جای دیگر، کارآفرینی را در فرایند بازار به عنصر اصلی بدل می‏سازد. او کارآفرین را کسی می‏داند که نسبت به تغییرات، واکنش نشان می‏دهد. او بر بداعت فعالیت کارآفرین تأکید نمی‏نماید و معتقد است که تصمیم صحیح همواره تصمیم بر نوآوری نیست و همچنین نوآوری‏های ناپخته، ممکن است از لحاظ بازرگانی فجایعی را ببار آورد. از نظر وی کارآفرین در سیستم اقتصادی همچون قدرتی است که بازار را در رسیدن به تعادل یاری می‏نماید و جریان فرآیندهای بازار را بهبود می‏بخشد. «آرتور کول»^[۸۸] (۱۹۴۶) کارآفرینی را با فعالیت‏های عمومی و مستمر مدیران یکسان می‏دانست و آن را فعالیت هدفمند (شامل یک رشته تصمیمات منسجم) فرد یا گروهی از افراد برای ایجاد، حفظ یا توسعه واحد خود، برای کسب و کار و به قصد تولید یا توزیع کالا و خدمات اقتصادی می‏دانست. نوآوری تنها زمانی در دنیای کسب و کار موفقیت‏آمیز خواهد بود که نهاد ارائه‏کننده آن به نحوی کارآمد اداره شود. وی در کتاب «جایگاه شرکت‏های اقتصادی در جامعه»^[۸۹] می‏نویسد: «کارآفرینی پلی است بین جامعه به عنوان یک کل به ویژه جنبه‏ه ای غیراقتصادی جامعه و مؤسسات انتفاعی تأسیس شده برای تمتع از مزیت‏های اقتصادی و ارضای آرزوهای اقتصادی. «کلارنس دانهوف»^[۹۰] (۱۹۴۹) معتقد بود که ذهن کارآفرین متوجه تغییر فرمول است و زمان کمی را صرف اجرای یک فرمول خاص می‏‏کند. وی عمل کارآفرین را به سه بخش تقسیم می‏کند. تحصیل اطلاعات مرتبط، ارزیابی از لحاظ سودآوری و در آخر راه‏اندازی و عملیات از نظر وی تصمیم‏ گیری نقش بنیادی در عملکرد کارآفرین دارد. «کرزنر»^[۹۱] (۱۹۷۹) معتقد است که کارآفرینان در اغلب مواقع مالک منابع هم خواهند بود. وی هم‏چنین معتقد بود که مردم اغلب از فرصت‏هایی که پیش روی آنهاست، غافل می‏باشند و از سوی دیگر از روشن شدن این فرصت‏ها که تا دیروز نسبت به آن بی‏توجه بوده‏اند، خوشحال می‏شوند. به نظر وی مشکل اصلی اقتصاد هر جامعه‏ای نشأت گرفته از عدم درک فرصت‏ها است. بنابراین اطلاعات بیشتری در مورد ترکیب و ترتیب عوامل لازم است تا بتوان این فرصت‏ها را درک کرد. به عبارتی دیگر کارآفرینی یعنی آگاهی از فرصت‏های سودآور و کشف نشده. «شولتز»^[۹۲] (۱۹۸۰) معتقد است که کارآفرینی توانایی مقابله با عدم تعادل می‏باشد، نه توانایی مقابله با عدم قطعیت. «هبرت» و «لینک»^[۹۳] (۱۹۸۲) دوازده خصوصیت کارآفرین را در سطح اعتقادی، شناسایی کرده‏اند(سیدحسینی، ۱۳۸۱: ۶۸):
- مخاطره را با عدم قطعیت ارتباط می‏دهد.
- عرضه کننده سرمایه مالی است.
- مبتکر است.
- تصمیم‏گیرنده است.
- رهبر صنعتی است.
- مدیر یا رئیس است.
- سازمان‏دهنده یا هماهنگ‏کننده منابع اقتصادی می‏باشد.
- مالک شرکت تجاری است.
- بکارگیرنده عوامل تولیدی است.
- پیمانکار است.
- حاکم است.
- فردی است که منابع را جهت مقاصد مختلف به کار می‏گیرد.
این دو محقق، ریسک، عدم قطعیت، نوآوری و درک تغییر را در تمامی تعاریف، ثابت یافتند و کارآفرین را متخصص در پذیرش مسئولیت برای اتخاذ تصمیماتی می‏دانند که بر محل، شکل و کاربرد کالاها و منابع مؤسسات تأثیر می‏گذارد. از نظر «کاسون» (۱۹۸۲) کارآفرین فردی است که تخصص وی تصمیم‏ گیری عقلایی و منطقی در خصوص ایجاد هماهنگی در منابع کمیاب می‏باشد. وی می‏کوشد تا با ارائه مفهوم «واسطه‏گری»، عنصری مشترک را در میان کارآفرینان تشخیص دهد. کارآفرین به عنوان شخصی تعریف می‏شود که در تخصیص منابع کمیاب براساس تصمیمات مبتنی بر قدرت تشخیص فردی، تخصص دارد. کارآفرین معتقد است که وجود کلیه اطلاعات برای اتخاذ یک تصمیم برای او، ضروری است و او راهی را برمی‏گزیند که دیگران برنمی‏گزینند و همواره فکر می‏کنند که درست می‏گوید و دیگران در اشتباه می‏باشند. «روبرت رونشتات»^[۹۴] (۱۹۸۵) معتقد است که کارآفرینی فرایند پویای ایجاد ثروت بیشتر است. این ثروت را افرادی ایجاد می‏کنند که مخاطره بزرگ را برحسب سرمایه، زمان و تعهد شغلی در قبال تعیین ارزش کالا یا خدمات می‏پذیرند. کالاها یاخدمات بخودی خود ممکن است جدید یا بی‏نظیر باشند یا نباشند، اما کارآفرین با تأمین کردن و تخصیص دادن مهارت‏ها و منابع ضروری باید به طریقی این ارزش را در کالاها یا خدمات ایجاد کند. «ویلکن»^[۹۵] (۱۹۹۲) کارآفرینی را یک متغیر میانجی می‏داند و از ویژگی تسریع‏کنندگی، برای تشریح کارآفرینی در توسعه اقتصادی استفاده می‏کند. وقتی معتقد است که: کارفرآینی به عنوان یک تسریع‏کننده، جرقه رشد و توسعه اقتصادی را فراهم می‏آورد. او چهار دسته از عوامل را برای ظهور کارآفرینی مهم می‏شمارد(جدی، ۱۳۸۰: ۲۵):
- عوامل اقتصادی: مزیتهای بازار، و فراهم بودن سرمایه
- عوامل غیراقتصادی: مقبولیت کارآفرینی (فرهنگی)، تحرکات اجتماعی، امنیت و عواملی همچون طبقه اجتماعی، قدرت و کنترل.
- عوامل روانشناختی: نیاز به توفیق، انگیزه‏ها و مخاطره‏پذیری
- ترکیب عوامل تولید: به منظور ایجاد تغییر در تولید محصولات و خدمات.
«کرچهوف»^[۹۶] (۱۹۹۴) کارآفرینان را افرادی می‏داند که شرکت‏های جدیدی را که سبب ایجاد و رونق شغل‏های جدید می‏شوند، شکل می‏دهند. بنابراین کارآفرینان به وضوح مدیران مالکی هستند که به منظور بهره‏برداری از نوآوری‏ها، شرکت‏های جدیدو مستقلی را راه‏اندازی می‏کنند. آنها فعالیت خود را با دارائی شخصی خیلی کم و با آرزوی به دست آوردن ثروت هنگفت برای خودشان آغاز می‏کنند.
۲-۱۰-۲ کارآفرینی از دیدگاه محققین علوم رفتاری
از اواسط قرن بیستم روانشناسان، جامعه‏شناسان و دانشمندان علوم رفتاری با درک نقش کارآفرینان در اقتصاد و به منظور شناسایی ویژگی‏ها و الگوهای رفتاری کارآفرینان، به بررسی و تحقیق در خصوص کارآفرینان پرداختند که در این قسمت مهمترین تعاریف از دیدگاه این دسته از اندیشمندان رفتاری مورد بررسی قرار می‏گیرند. «هوشلیتز»^[۹۷] (۱۹۵۱) معتقد است: «اگر نظریه‏پردازان مکتب سرمایه‏داری با یکدیگر اختلاف زیادی داشته باشند، در یک مسأله با یکدیگر توافق دارند و آن مسأله این است که همراه با رشد تولیدات در جامعه سرمایه‏داری، یک دسته از افراد جدید که آنها را «بورژواها»، کارآفرینان یا کاسبکاران می‏نامند، ظهور می‏کنند و عملکرد کارآفرینان، عدم قطعیت را به دنبال دارد. «رابرت لمب»^[۹۸] (۱۹۵۲) معتقد به نقش کارآفرین به عنوان تصمیم‏گیرنده است. وی معتقد بود که «کارآفرینی یک نوع تصمیم‏ گیری اجتماعی است که توسط نوآوران اقتصادی انجام می‏شود و نقش عمده کارآفرین را اجرای فرایند گسترده ایجاد جوامع محلی، ملی و بین‏المللی و یا دگرگون ساختن نمادهای اجتماعی و اقتصادی می‏دانست. «هربرتون ایوانز»^[۹۹] (۱۹۵۷) معتقد بود که کارآفرین وظیفه تعیین نوع کسب و کار مورد نظر را برعهده داشته و یا آن را می‏پذیرد. همچنین تصمیم‏ گیری در خصوص ماهیت کالا و خدمات، اندازه مؤسسه و مشتری‏های موردنظر نیز بر عهده کارآفرین است. پس از این مرحله مسئولیت برعهده مدیریت است. البته نقش کارآفرین پایان نمی‏پذیرد بلکه دائماً باید هوشیار باشد تا با توجه به تغییر شرایط بازار و ایجاد فرصت‏های جدید، تصمیمات جدیدی را اتخاذ نماید. به نظر «ردلیچ»^[۱۰۰] (۱۹۵۸) کارآفرین در حالی که مدیر، سرپرست و هماهنگ‏کننده فعالیت‏های تولیدی است، برنامه‏ریز، نوآور و تصمیم‏گیرنده نهایی در یک شرکت تولیدی نیز می‏باشد. در واقع او، تأمین‏کننده وجوه و دیگر منابع در شرکت می‏باشد.«مک کله‏لند» (۱۹۶۱) معتقد بود که مدیر نوآوری که مسئولیت تصمیم‏ گیری را برعهده دارد، به اندازه مدیر یک شرکت، کارآفرین است. وی معتقد بود که فرد کارآفرین کسی است که یک شرکت (یا واحد اقتصادی) را سازماندهی می‏کند و ظرفیت تولیدی آن را افزایش می‏دهد. وی همچنین ویژگی‏های کارآفرین را داشتن نیاز به توفیق بالا و مخاطره‏پذیری معرفی نمود. «ژوزف مک گوایر»^[۱۰۱] (۱۹۶۲)، نقش کارآفرینی در جوامع مختلف را با توجه به تنوع فرهنگی متفاوت می‏داند و به نظر وی منابع طبیعی و سرمایه نقدی ممکن است یکسان باشد. اما آنچه را که باید در درک تفاوت رفتار، مورد توجه قرار داد عواملی است همچون(اسکندانی، ۱۳۷۹: ۳۹-۳۸):
- عقاید اجتماعی
- هنجارها
- پاداش رفتارها
- آرمان‏های فردی و ملی
- مکاتب دینی
- تعلیم و تربیت
از دیدگاه «پنروز»^[۱۰۲] (۱۹۶۸) جنبه اصلی کارآفرینی همانا شناسایی و بهره‏برداری از فکرهای فرصت‏طلبانه برای گسترش شرکت‏های کوچکتر است. «شالن برگر»^[۱۰۳] (۱۹۶۸) کارآفرینان را مترادف با صفاتی مانند «جسور»^[۱۰۴]، مخاطره‏جو^[۱۰۵]، مخاطره‏پذیر^[۱۰۶] و مجری^[۱۰۷] می‏داند و واژ‏ه‏هایی همچون سازگاری^[۱۰۸]، محافظه‏کاری^[۱۰۹] و روزمرگی^[۱۱۰] را متضاد کارآفرینی می‏داند. «هاری»^[۱۱۱] (۱۹۷۹) فعالیت کارآفرینی را به دو دسته تقسیم می‏کند: وظیفه اول، وظیفه اجرایی است؛ یعنی مدیریت امور و رفع نیازهای افراد. وظیفه دوم وی «رابط بودن»^[۱۱۲] است؛ یعنی انتقال احساسات به دیگران. ای وظیفه همراه با وظیفه اصلی در فعالیت انسانی و اجتماعی، موجب بالا رفتن شهر و جایگاه کارآفرین می‏شود. کارآفرین باید سعی نماید تا حامل پیام دوستی، اعتماد، صداقت به مشتریان بوده و موجب تداوم روابط و همچنین موفقیت شود. از نظر «کارلند» و دیگران^[۱۱۳] (۱۹۸۴) کارآفرین فردی است که شرکتی را به منظور سو و رشد، تأسیس و مدیریت می‏نماید و از آن برای پیشبرد اهداف شخصی استفاده می‏کند. ویژگی اصلی او رفتار نوآورانه است و از تجربیات مدیریت استراتژیک در فعالیت خود استفاده می‏کند. «کارلند» معتقد است که کارآفرین، فردی است که جهت دست‏یابی به سود و رشد، شغلی را به وجود آورده و مدیریت می‏کند. رفتار خلاقانه و بکارگیری شیوه‏های استراتژیک مدیریتی در کار، از خصایص کارآفرین است. «چل» و «هاورث»^[۱۱۴] (۱۹۸۸) در تحقیقات خود به این نتیجه رسیدند که کارآفرینان افرادی هستند که قابلیت مشاهده و ارزیابی فرصت‏های تجاری، گردآوری منابع مورد نیاز و دست‏یابی به مزایای حاصل از آنها را داشته و می‏توانند اقدامات صحیحی را برای رسیدن به موفقیت انجام دهند. به نظر «هوارد آلدریچ»^[۱۱۵] و «کاترین زیمر»^[۱۱۶] (۱۹۸۶) کارآفرینی یک فرایند است و نمی‏توان آن را در یک مقطع خاص بررسی نمود؛ بنابراین ارتباطات و روابط بین اجزای اصلی این فرایند را باید بهتر شناخت. کارآفرینان باید بین منابع و ساختار فرصت، ارتباط ایجاد نمایند، آنها همچنین گاهی اوقات تحت تأثیر روابط با بنگاههای اجتماعی که آنها را برمی‏انگیزد، قرار می‏گیرند. «واندرورف» و «براش»^[۱۱۷] (۱۹۸۹): هنگام بررسی ۲۵ تعریف از کارآفرینی خاطرنشان ساختند که کارآفرینی به عنوان یک فعالیت تجاری، مشتمل بر «اشتراک» رفتارهای زیر است(Brockhaus & Horwitz, 2000:82-83):
ایجاد^[۱۱۸]: تأسیس یک واحد تجاری جدید
مدیریت عمومی^[۱۱۹]: جهت‏گیری مدیریتی یک فعالیت تجاری یا تخصیص منابع به آن
نوآوری^[۱۲۰]: بهره‏برداری تجاری از کالا، فرایند، بازار، مواد اولیه یا سازمان جدید
مخاطره‏پذیری^[۱۲۱]: قبول مخاطره ناشی از زیان یا شکست بالقوه یک واحد تجاری که به طور غیرمتعارفی زیاد باشد.
نیت عملکرد^[۱۲۲]: نیت و قصد تحقق و دست‏یابی به سطوح بالای رشد و سود در یک واحد تجاری
۳-۱۰-۲ کارآفرینی از دیدگاه دانشمندان مدیریت
گر چه از اوایل دهه ۱۹۷۰ برخی محققین به تشریح کارآفرینی در درون سازمان‏ها پرداختند اما تا اوایل دهه ۱۹۸۰ این موضوع به طور جدی مورد توجه محققین قرار نگرفت. اندیشمندان مدیریت ضمن انتخاب رویکرد فرآیندی، به تشریح مدیریت کارآفرینی و ایجاد جو و محیط کارآفرینانه در سازمان‏های موجود پرداختند که در ادامه به بررسی نظریات برخی از مهم‏ترین آنها پرداخته می‏شود. به نظر «ساویر»^[۱۲۳] (۱۹۵۸) کارآفرینی را می‏توان در دامنه وسیعی از وظایف مشاهده نمود؛ این وظایف می‏تواند شامل نوآوری محض تا کارهای معمولی باشد و کارآفرینی را نه تنها به طور مستقل و فردی بلکه در تمام سازمان‏هایی که در آنها تصمیم‏ گیری متهورانه اتخاذ می‏گردد و بر ترکیب و تخصیص منابع در شرایط بی‏ثبات تأثیر می‏گذارد، می‏توان یافت. «هاربینسون» و «مایرز»^[۱۲۴] (۱۹۵۹) کارآفرین را در داخل سازمان، به عنوان «اساس مدیریت» تشخیص داده ‏اند و معتقد بودند که کارآفرین کسی است که نمی‏توان او را از سازمانش جدا کرد، زیرا وی با آن درآمیخته است. وظیفه او این است که شرایطی را فراهم آورد که تحت آن. دیگر عناصر مدیریت بتوانند ضمن انجام وظایفی که در سازمان تعیین شده، به اهداف شخصی خود نیز دست یابند. «لیبنشتاین»^[۱۲۵] (۱۹۶۸) کسی را کارآفرین می‏داند که با اجتناب از بی‏کفایتی‏هایی که دیگران (یا سازمان) دارند، به کامیابی دست می‏یابد. ویژگی‏عمده دیدگاه وی آن است که تأکید می‏ورزد در دنیای واقعیات، کامیابی استثناء است و شکت قاعده می‏شود. از نظر وی کارآفرین، کسی است که یکی از فعالیت‏های ذیل را انجام دهد(اورند، ۱۳۸۲: ۱۱۲-۱۱۰):
۱) بازارها را یکپارچه و مرتبط سازد.
۲) خلاء‏ها و شکاف‏های بازار را پرنماید.
۳) با صرف وقت، خود را درگیر تغییرات ساختاری و سازمانی نماید.
۴) کلیه عوامل را برای تولید و بازاریابی یک محصول مهیا نماید.
«کالینز» و «مور» (۱۹۷۰) کارآفرین را شخصی می‏دانند که نمی‏تواند اختیار را قبول کند و درصدد فرار از زیر بار آن است. به علاوه، آنها بین کارآفرین نوآور و کارآفرین اداری، فرق قائل شدند. از نظر آنها، کارآفرین نوآور کسی است که کسب و کاری را آغاز می‏کند و کارآفرین اداری کسی است که از نردبان سلسله مراتب سازمان بالا می‏رود. «آلبروماترین»^[۱۲۶] (۱۹۷۱) با مطالعه آثار دیگران، نتایج ذیل را در خصوص کارآفرین، جمع‏بندی نمود:
۱) فردی که صاحب یک مؤسسه است و یا دستورات مربوط به کار را صادر می‏کند، ضرورتاً کارآفرین نمی‏باشد.
۲) فردی که مخاطره سرمایه خود را برعهده می‏گیرد ضرورتاً یک کارآفرین نیست، بلکه فقط یک سرمایه‏گذار است. اما فردی که شهرت، حیثیت و آبرو یا بخشی از یک سازمان بزرگ را در نتیجه نوآوری خود که از طریق آن شناخته شده است، به خطر بیندازد، بعضی از پیش شرط‏های کارآفرینی را دارا می‏باشد.
۳) یک فرد خلاق در معنای هنری یا ادبی ضرورتاً کارآفرین نمی‏باشد. کارآفرین از طرق فکرهای خلاق اقدام به نوآوری نمی‏کند، بلکه از طریق شناختن ارزش فکرها و بهره‏گیری از آن‏ها چیزهای نو را خلق می‏کند. «لایلز»^[۱۲۷] (۱۹۷۴) مخاطره کارآفرینانه را برحسب مخاطره مالی، شخصی، فرصت‏های شغلی از دست رفته و مخاطره مربوط به روابط خانوادگی و سلامت فکری تعریف می‏کند. «آلبرت شاپیرو» (۱۹۷۵)^[۱۲۸] پیشنهاد نموده که تمرکز بر فرد کارآفرین باید بیش از تمرکز بر «حادثه کارآفرینی باشد». در این زمینه او بیان می‏دارد که «حادثه کارآفرینی» دربرگیرنده موارد زیر است:
- ابتکار و خلاقیت (به صورت فردی یا گروهی)
- سازمان‏دهی یا سازماندهی مجدد ساز و کارهای اقتصادی - اجتماعی برای تغییر شرایط و قرار دادن منابع در فرآیندهای عملی
- مدیریت اجرائی: مدیریت اجرائی سازمان توسط کسانی که از ابتکار استقبال می‏ نمایند.
- پذیرش مخاطره شکست