• • رابت جی پترلا^[۷۲] (۲۰۰۰)، تحقیق مروری را با عنوان آیا تمرینات ورزشی، روش درمانی موثری برای استئوآرتریت زانو می باشد؟ انجام دادندف آنها در یک جستجوی کامپیوتری تحقیقات بین سالهای ۱۹۶۶ تا ۲۰۰۰ را یافتند و مورد مطالعه قرار داداند نتایج نشان داد تمرین درمانی تاثیرات کم تا متوسطی بر درد بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو دارد و همچنین تاثیرات کمی بر کاهش ناتوانی فرد گزارش کردند(Robet 2000).

• رایلی^[۷۳] و همکاران (۱۹۹۹)، در تحقیقی به منظور بررسی اثربخشی تمرینات خانگی بر روی درد و ناتوانی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو ۱۹۱ مرد و زن مبتلا به استئوآرتریت زانو را در گروه دو گروه تمرین درمانی دریافت نموده و کنترل طبقه بندی نمودند، به گروه تمرین درمانی برای مدت ۶ هفته تمرینات قدرتی انجام داده و کنترل درمانی دریافت ننمودند و به این نتیجه رسیدند که میانگین میزان درد در بیماران مبتلا به استئوآرتریت گروه تجربی نسبت به گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش یافته بود آنها همچنین بیان نمودند که عملکرد فیزیکی گروه تجربی نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری بهبود یافته است(Orally 2001).

• روگیند^[۷۴] و همکاران (۱۹۹۸)، در تحقیقی به بررسی یک برنامه فیزیوتراپی شامل تمرینات قدرتی، کششی و تمرینات ایستادن از حالت نشسته، بر بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، پرداختند. تمرینات قدرتی بیماران شامل تقویت عضلات چهار سر ران، نزدیک کننده ها و دور کننده های ران، همسترینگ و شکمی بود. تمرینات کششی نیز شامل کشش عضلات پشت ساق پا، همسترینگ و نزدیک کننده های ران بود. نتایج تحقیق نشان داد که این برنامه فیزیوتراپی باعث کاهش درد، افزایش قدرت عضلانی و سرعت راه رفتن بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو می شود(Rogid 1998).

• هرلسون^[۷۵] و همکاران (۱۹۹۸)، به بررسی تاثیر یک برنامه درمانی شامل تقویت عضلات چهار سر ران به صورت ایزومتریک و ایزوتونیک، تمرین دوچرخه ثابت، تمرینات عملکردی مانند ایستادن روی دو پا یا یک پا و ایسادن روی تخته تعادل بر بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو پرداختند. نتایج حاصل این بود که این تمرینات باعث بهبود عملکرد حسی و حرکتی عضلات چهار سر ران و همچنین کاهش ناتوانی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو می گردد(Harlson 1997).

• ای تینگر^[۷۶] و همکاران (۱۹۹۷)، در یک تحقیق به مقایسه اثر تمرینات هوازی و تمرینات مقاومتی با یک برنامه آموزش سلامتی در افراد مسن مبتلا به استئوآرتریت زانو پرداختند به این نتیجه رسیدند که در افراد شرکت کننده در برنامه تمرین مقاومتی یا هوازی کاهش درد بیشتر از افرادی بوده است که در برنامه آموزشی شرکت نموده اند(Ettinger 1997).

• جی گرین^[۷۷] و همکاران (۱۹۹۵) در تحقیقی تحت عنوان مقایسه اثربخشی آب درمانی و تمرینات خانگی بر روی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانوبه این نتیجه دست یافتند که تفاوت معنی داری بین اثر بخشی آب درمانی و تمرینات خانگی بر عملکرد عینی و ذهنی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو وجود ندارد(Green 1997).

  1. 1. جمع بندی کلی

   

   

با توجه به تحقیقات مذکور روش های غیر دارویی مختلفی از قبیل: تمرین در آب، تمرین در خشکی، الکتروتراپی، طب سوزنی، لیزر درمانی برای درمان استئوآرتریت به کار برده شده است، که از میان این روشها سه روش؛ تمرین در آب، تمرین در خشکی و الکتروتراپی به خاطر هزینه های کم و تاثیر زیاد، بیشتر مورد استقبال محققان و پزشکان قرار گرفته است. اما در مورد این که تاثیر کدام یک از این روشها بر روی قدرت عضلانی اندام تحتانی و سرعت راه رفتن بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو موثرتر است تحقیقی صورت نگرفته است. تحقیق حاضر در نظر دارد ابتدا اثر بخشی این روش ها را مورد بررسی قرار داده و سپس اثربخشی این سه روش (تمرین در آب، تمرین در خشکی، فیزیوتراپی) را مورد مقایسه قرار دهد.
فصل سوم:
روش شناسی پژوهش

• 1. 1. مقدمه

   

   

تحقیق حاضر به بررسی مقایسه بخش تمرین در آب، خشکی و الکتروتراپی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو پرداخته است. در این فصل ابتدا به معرفی جامعه آماری چگونگی گزینش آزمونی ها پرداخته، سپس توضیحاتی در مورد روش های جمع آوری اطلاعات لازم، ابزار و وسایل مورد نیاز ارائه شده و سرانجام روش های آماری مورد استفاده در این تحقیق و شیوه های تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده بیان شده است.

• 1. 1. روش تحقیق

   

   

با توجه به اینکه آزمودنی های پژوهش انسان می باشند و امکان کنترل تمامی پارامترهای مربوط وجود ندارد می توان گفت این تحقیق از نوع نیمه تجربی با سه گروه تجربی و یک گروه کنترل با طرح پیش آزمون و پس آزمون است که به بررسی و مقایسه اثربخشی تمرین در آب، در خشکی و الکتروتراپی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو پرداخته است.

• 1. 1. جامعه آماری

   

   

جامعه آماری این تحقیق زنان سالمند ۵۰ تا ۶۵ سال مبتلا به استئوآرتریت زانو که در شهرستان رباط کریم ساکن هستند و به بیمارستان فاطمه زهرا(س) مراجعه نموداند، که طبق آمار بیمارستان حدود ۷۰ نفر می باشد.

• 1. 1. نمونه آماری و روش نمونه گیری

   

   

آزمونی های که توسط پزشک بر طبق شاخص های انجمن روماتولوژی آمریکا و درجه بندی کلگرن و لارنس از بین بیماران ارجاع داده شده به مراکز فیزیوتراپی بیمارستان فاطمه زهرا(س) به صورت غیر تصادفی انتخاب شده اند. حداکثر و حداقل حجم نمونه با بهره گرفتن از جدول مورگان محاسبه شد و با توجه به اینکه افراد در این تحقیق به چهار گروه (سه گروه تجربی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند، ۶۰ زن سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو به عنوان نمونه انتخاب شدند و به چهار گروه ۱۵ نفری (سه گروه تجربی و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. ولی از میان ۱۵ نفر گروه تمرین در خشکی سه نفر در اواسط انجام پژوهش تمرینات را ترک کردند و از میان ۱۵ نفر گروه الکتروتراپی نیز دو نفر در اواسط انجام پژوهش گروه را ترک کردند و گروه تمرین در آب و کنترل هر دو همان ۱۵ نفر باقی ماند. در نتیجه گروه تمرین در آب ۱۵ نفر، گروه تمرین در خشکی ۱۲ نفر، گروه الکتروتراپی ۱۳ نفر و گروه کنترل ۱۵ نفر بودند و در کل نمونه آماری این پژوهش ۵۵ نفر بودند.