سرمایه فکری
سرمایه فکری
سرمایه فکری
سرمایه فکری
سرمایه فکری
سرمایه فکری

(عطافر و علینقیان، ۱۳۹۱، ۳۲)
فرض اصلی مدل این است که سرمایه انسانی روی سرمایه ساختاری و سرمایه مشتری (ارتباطی) اثر دارد. اما این دو از یکدیگر مستقل اند. تقویت این دو عامل باعث بهبود عملکرد می گردد. این مدل سرمایه انسانی را مهمترین عامل در نظر می گیرد. (شکل ۲-۱۳) (عطافر و علینقیان، ۱۳۹۱، ۳۲)
تصویر ۲-۱۳: مدل دانشگاه ونسترن اونتاریو
سرمایه ساختاری
عملکرد
سرمایه انسانی
سرمایه رابطه ای
عملکرد
سرمایه فکری
(عطافر و علینقیان، ۱۳۹۱، ۳۲)
۲-۱۹-۶- مدل مون و کیم
مون و کیم (۲۰۰۶)، سرمایه انسانی را با شاخص هایی هم چون قابلیت کارکنان، رضایتمندی کارکنان و پایداری کارکنان بیان کرده اند. قابلیت کارکنان شامل شایستگی های فردی، مهارت های افراد و سرمایه گذاری سازمان در سرمایه انسانی شان است. رضایتمندی کارکنان اشاره به بیان عاطفی و احساسی کارکنان دارد. رضایت کلی کارکنان در ارتباط مثبتی با رضایت شغلی و تعهد سازمانی است که منعکس کننده تفاوت بین آنچه که کارکنان از شغل خود می خواهند و آنچه که آن را درک کرده اند می باشد. پایداری کارکنان نیز در درجه اول اشاره به نگهداری و حفظ کارکنان دارد. جابجایی داوطلبانه می تواند تهدیدی برای سازمان به عنوان از دست دادن دانش انباشته شده کارکنانی که سازمان را ترک می کنند، باشد. بر این اساس، سازمانها باید در حفظ کارکنان، پیشگام باشند.

مون و کیم، سرمایه ساختاری را با توجه به شاخص هایی از قبیل فرهنگ سازمانی، فرآیندهای سازمانی، سیستم های اطلاعاتی و مالکیت فکری تعریف کرده اند. فرهنگ سازمانی که منبعی پایدار در مزیت رقابتی است به عنوان ادراکات مشترک از شیوه های سازمانی درون واحدهای سازمانی و مفروضات مشترکی که اغلب در سطح ناهشیارانه درک میشود، تعریف می شود.
فرآیندهای سازمانی اشاره به رفتارهایی دارد که در آن افراد از منابع اطلاعاتی یا دانش موجود در محیط کاری استفاده می کنند. فرآیندها به طور مستقیم بر اقدامات روزمره ای که رخ می دهند، تاثیرگذار هستند. سیستم های اطلاعاتی اشاره به فن آوری اطلاعات به کار گرفته شده در مدیریت دانش دارد. سیستم های اطلاعاتی به تنهایی اثر قوی ای بر عملکرد سازمان ندارند اما موقعی که به طور استراتژیک در اتحاد با فرآیندهای کاری و توسعه دانش افزایش یافته مدیریت می شوند، منجر به افزایش ارزش سرمایه فکری کسب و کار می شوند. چهارمین عنصر، مالکیت فکری است. مالکیت فکری اغلب دارایی ملموس و آشکار سرمایه فکری است زیرا آن به طور قانونی حفظ شده است.
مالکیت فکری به سازمان ها در تامین سرمایه گذاری از طریق دستیابی به ثبت اختراعات ۱ و علائم تجاری کمک می کند.
تصویر ۲-۱۴: ابعاد و شاخص های سرمایه فکری (مون و کیم، ۲۰۰۶)