۲- ۱۵-۳- مسئول فنی استخر
فردی کلیدی است که با بهداشت، ایمنی و موارد هزینه ساز سروکار دارد. عملکرد استخر بدون مسئول فنی متخصص همانند به خطر افتادن استخری است که بدون ناجی غریق اداره میشود[۲]. مسئول فنی باید دوره‌های درسی مراقبت از آب را بگذراند و با مسائل نگهداری و تصفیه آب استخر و کار با مواد شیمیایی آشنا باشد و وظیفه مسئول فنی استخر نگهداری آب استخر در حد استاندارد و کنترل کیفیت آب و حفظ تاسیسات استخر در حد مطلوب می‌باشد[۶۴و۷۸ ].
مدیر استخر باید برای مسئول فنی استخر ماسک، چکمه مقاوم، دستکش بلند، محافظ چشم و پیش‌بند مقاوم تهیه کند و مسئول فنی نیز هنگام کار با مواد شیمیایی از این وسایل استفاده کند[۷۴و۹۰].
۲-۱۶- تعریف استاندارد
واژه استاندارد به دو مفهوم عمده بکار برده میشود:
در مفهوم اول منظور از استاندارد یکسانی اندازه‌گیری است: مانند متر و کیلوگرم
در مفهوم دوم، استاندارد مدرکی است دربرگیرنده‌ی قواعد، راهنمایی‌ها یا ویژگی‌هایی برای فعالیت‌ها یا نتایج آنها، به منظور استفاده‌ی عمومی و مکرر که از طریق همراهی فراهم شود و به وسیله‌ی سازمان شناخته شده‌ای تصویب شده باشد و هدف از آن دستیابی میزان مطلوبی از نظم در یک زمینه خاص است. استاندارد باید مبتنی بر نتایج، علوم فنون و تجربیات و در راه ارتقاء منافع مطلوب جامعه باشد[۱۵].
۲-۱۶-۱- اهداف و دستاوردهای استاندارد
سازمان بین المللی استاندارد (ISO)[39] اهداف اساسی استاندارد کردن را چنین بیان کرده است:
صرفه جویی کلی در مصرف نیروی انسانی، مواد انرژی و امثال آن
حمایت از مصرف کننده و خدمت گیرندگان
حفظ ایمنی، بهداشت و محیط زیست
ایجاد ارتباط بهتر[۱۵]
۲-۱۶-۲- سطوح استاندارد
استانداردهای محلی :
استانداردهای محلی مربوط به شرکتها و سازمانهای محلی و یا محدوده‌ی جغرافیایی زیر ملی هستند. برای مثال می‌توان به استانداردهای ویژه برای اماکن ورزشی که در نقاط جغرافیایی مختلف مانند سردسیری یا گرمسیری استفاده میشود، اشاره کرد.
استانداردهای ملی:
استاندارد مصوب برای کشور، استاندارد ملی گفته میشود. در کشورها مرجعی به عنوان عالیترین مرجع ذی‌صلاح برای تعیین استانداردهای معین مشخص میشود.
استانداردهای منطقه‌ای:
استانداردهای منطقه‌ای استاندارد موافقت شده در میان مجموعه‌ای از کشورهای واقع در قسمتی از جهان است.
استانداردهای بین‌المللی:
استانداردهای بین‌المللی، مجموعه‌ای از استانداردهای پذیرفته شده بین کشورهای مختلف بین‌المللی است. در واقع می‌توان استانداردها را زبان مشترک فنی و کارکردی بین ملتهای مختلف جهان دانست.
سازمانهای بین‌المللی ورزش مانند فدراسیون‌های بین‌المللی و کمیته بین‌المللی المپیک مرجع مربوط به استانداردهای فنی تربیت بدنی و یا ورزش می‌باشند[۱۵].
۲-۱۶-۳- پیدایش استاندارد اماکن ورزشی
استانداردهای ورزشی که برای به وجود آمدن آنها نیاز به تجربه است، ابتدا در آلمان شکل گرفت و مسائلی که در آغاز با هدف سر و سامان دادن به اوضاع اماکن ورزشی این کشور مورد بحث و بررسی قرار گرفت عبارت بودند از:
الف- انتخاب محل و پراکندگی تاسیسات تفریحات سالم(اماکن تفریحی)
ب- وسعت اماکن و تاسیسات
ج- احتیاجات سرانه به اماکن ورزشی
د- تهیه طرح جامع در سطح هر استان
سال ۱۹۵۰ استانداردها و ارقامی برای زمین‌های روباز و سالن‌های سرپوشیده بدست آمد. در سال ۱۹۵۶ برای اولین بار به این مسئله از دید شهرسازی نگریسته شد و استانداردهای اماکن ورزشی برای تفریح گاه های توام با ورزش و اماکن و تاسیسات ورزشی مورد نیاز مراکز کوچک تحت نظر کمیته المپیک آلمان و متخصصان ورزش و شهرسازی بررسی گردید و این اولین استانداردهای ورزشی بودند که تهیه شدند [۱۲].
۲-۱۶-۴- استاندارد تجهیزات
اولین جنبه رعایت اصول ایمنی برای وسایل و تجهیزات، انتخاب آنها بر اساس استانداردهای موجود است. استانداردهای وضع شده برای وسایل و تجهیزات میتواند جنبه هایی از قبیل وزن، حجم، جنس، اندازه، ارتفاع، طول، استحکام را شامل شود همانطور که گفته شد، در انتخاب وسایل و تجهیزات ورزشی باید مواردی از قبیل طراحی و مواد، تسهیلات و هزینه نگهداری، ایمنی وسایل و تجهیزات حفاظتی، کیفیت و طرز کار، محل خرید و قیمت در نظر گرفته شود.
رعایت استانداردها به معنی پیشگیری از بروز حوادث نیست به طوری که در بسیاری مواقع دیده میشود که وسایل و تجهیزات ورزشی آسیب میبینند و یا خراب میشوند.
بر این اساس، دومین جنبه رعایت اصول ایمنی در مورد وسایل و تجهیزات، معاینه و وارسی و در نهایت تعمیر و ترمیم وسایل بازی، پس از انجام تمرینات و یا مسابقات است. تعمیر و ترمیم وسایل آسیب‌دیده باید در اولین فرصت انجام شود و درنگ و تعلل در این کار میتواند حوادث غیر قابل جبرانی را باعث شود.
سومین جنبه، کنار گذاشتن و عدم استفاده از وسایل و تجهیزات مستعمل، کهنه و از کار افتاده است. تعمیر و ترمیم وسایل تا جایی جایز است که استفاده مجدد از آنها میسر باشد، در غیر این صورت، عدم استفاده از این گونه وسایل، بهترین راه رعایت اصول ایمنی است.
چهارمین جنبه ایمنی وسایل و تجهیزات اصول بهداشتی و شرایط نگهداری آنها است. غیر بهداشتی بودن انبار و یا محل نگهداری وسایل نظیر توپ، راکت، تمیز نکردن تشک‌ها، غیر بهداشتی بودن دوش، سرویسهای بهداشتی و رختکنها هر کدام میتواند باعث بروز حوادث مختلف و ابتلا به بیماریهای گوناگون شود و به این ترتیب، ایمنی و بهداشت ورزشکاران و مراجعه کنندگان به اماکن ورزشی را به خطر اندازد]۳۰،۳۱ [.
۲-۱۶- ۵ - استاندارد تجهیزات استخرهای شنا
درها و پنجره‌ها
درها و پنجره‌ها باید دارای شرایط زیر باشند:
اگر پنجره مورد استفاده قرار می‌گیرد، اندازه آن باید کوچک باشد و در بالاترین حد ممکن از نظر ارتفاع تعبیه شود به علت تابش نور خورشید یا انعکاس آن از پنجره‌ها که مشکل بزرگی برای آموزش یا ایمنی استخر می‌باشد.
در برابر زنگ زدگی و خوردگی ناشی از مواد شیمیایی از قبیل ترکیبات کلر مقاوم باشد.
از جنس مقاوم، سالم، بدون ترک‌خوردگی و شکستگی و قابل شستشو با آب تحت فشار باشد.
روکشها و رنگهای مصرفی از نوع مرغوب غیرسمی و از نظر بهداشت محیط تایید شده و به گونه‌ای باشد که در اثر دما و رطوبت ترکیبات آن تجزیه نشود.
پنجره‌های باز و درهای مشرف به فضای باز باید مجهز به توری سالم و مناسب باشد به نحوی که از ورود حشرات مزاحم به داخل استخر جلوگیری نماید.
درها و پنجره‌ها باید طوری باشند که از دید به داخل جلوگیری کنند و برای پنجره‌های محوطه استخر یک پرده یا پوشش وجود داشته باشد که از انعکاس نور خورشید جلوگیری کند.
برای جلوگیری از تعریق و حفظ گرمایش سالن کلیه پنجره‌ها دو جداره باشند[۱۸و۴۳و۷۴و ۹۰و۹۲و۱۰۹].
دیوارها
دیوارهای استخر باید دارای ویژگی‌های زیر باشد:
