۰۰/۱۳

۲۵/۲-

۰۲۷/۰

پلاسیبو

۷۸/۱۲

یافته­های بدست­آمده در جدول ۴-۳۶ نشان می­دهد که Z مشاهده­شده ناشی از مقایسه دو گروه آزمایش و پلاسیبو بر مبنای آزمون “یو مان ویتنی” در متغیر اجتناب از تعامل اجتماعی برابر با ۲۵/۲- می­باشد که با توجه به مقادیر بحرانی در سطح آلفای ۰۲۷/۰ معنادار می­باشد. این معناداری نشان می­دهد که بکارگیری برنامه آموزش توجه در مقایسه با بکارگیری آن در حالت مواجهه صرف، در بهبود اجتناب از تعامل اجتماعی افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی موثرتر است.
جدول ۴-۳۷ : مقایسه نتایج گروه ­های پلاسیبو و کنترل بر اساس تفاضل نمرات پیش - پس آزمون
“اجتناب از تعامل اجتماعی”

شاخص
متغیر گروه

میانگین رتبه­ها (mean rank)

یو مان ویتنی

Z مشاهده شده

سطح معناداری (یک دامنه)

LSASb

پلاسیبو

۶۷/۸

۰۰/۲۶

۱۱/۰-

۹۵۵/۰

کنترل

۰۰/۷

یافته­های بدست­آمده در جدول ۴-۳۷ نشان می­دهد که Z مشاهده­شده ناشی از مقایسه دو گروه کنترل و پلاسیبو بر مبنای آزمون “یو مان ویتنی” در متغیر اجتناب از تعامل اجتماعی برابر با ۱۱/۰- می­باشد که با توجه به مقادیر بحرانی در سطح آلفای ۹۵۵/۰ معنادار نمی ­باشد. این عدم معناداری نشان می­دهد که بکارگیری برنامه آموزش توجه در حالت مواجهه صرف با عدم بکارگیری آن، در بهبود اجتناب از تعامل اجتماعی افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی تفاوتی ندارد.

۴-۳-۴-۲-۴: بررسی فرضیه فرعی چهارم

همانگونه که پیشتر و در فصل اول اشاره شد، فرضیه فرعی چهارم پژوهش به شرح زیر بود:
“بکارگیری برنامه­ی آموزش توجه (ATT)، عملکرد سخنرانی افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی را بهبود می­بخشد.”
نتایج مربوط به فرضیه فرعی چهارم با بهره گرفتن از آزمون “کروسکال والیس” برای مقایسه گروه ­های سه­گانه بر اساس تفاضل نمرات پیش آزمون و پس آزمون و آزمون “یو من ویتنی” برای مقایسه گروه آزمایش و کنترل، آزمایش و پلاسیبو، و کنترل و پلاسیبو در جداول ۴-۳۸ الی ۴-۴۷ ارائه شده است.

جدول ۴-۳۸ : مقایسه نتایج گروه های سه گانه بر اساس تفاضل نمرات پیش آزمون و پس آزمون نمره کل ارزیاب اول (PSPa) و ارزیاب دوم (PSPb) در مقیاس ادراک از عملکرد سخنرانی

شاخص