یونیسف همچنین در اواسط دهه ۱۹۹۰ میلادی، یک برنامه پژوهشی بروری خانواده ها تحت عنوان The Multiple Indicator Cluster Survey (MICS) طرح ریزی کرد. هدف از این برنامه این است که در جهت جمع آوری اطلاعاتی در خصوص کنترل وضعیت زنان و کودکان به کشورها کمک شود. یونیسف از طریق برنامه MICS از سال ۲۰۰۰ میلادی به طور فعال در جهت جمع آوری اطلاعاتی در خصوص کودکان کارگر گام برداشته است.^[۳۹۹]
یونیسف کمپین و مبارزه جهانی” ۲۵ تا ۲۰۰۵” را به منظور تکمیل و ارتقا استراتژی ها و برنامه های موجود در خصوص آموزش و تحصیل دختران اجرا کرد. هدف از این استراتژی کمک به حذف نابرابری جنسی در آموزش و تحصیل تا سال ۲۰۰۵ میلادی بود و تمرکز اصلی آن بر ۲۵ کشوری بود که احتمال می رفت قادر به دستیابی به این هدف نباشند. ^[۴۰۰]
در سال ۲۰۰۰ میلادی، یونیسف، سازمان بین المللی کار و بانک جهانی برنامه مشترک “درک کار کودکان”^[۴۰۱]را طرح ریزی کردند. هدف از این برنامه ارتقا تحقیق برروی کار کودک، جمع آوری داده ها و ارتقا اقداماتی محلی و ملی و همچنین شناسایی مشکلات موجود برای مبارزه با کار کودک می باشد. برنامه فوق بوسیله نقشه (Roadmap) پذیرفته شده در کنفرانس جهانی کار کودک در لاهه (۲۰۱۰ میلادی) هدایت می شود. ^[۴۰۲]

پروژه درک کار کودکان نقش فعالی را در تلاش برای ارتقا آگاهی و تسهیل تبادل اطلاعات در خصوص کار کودک ایفا می کند. در این چارچوب، این پروژه سمینارها و کارگاه هایی را برای ارائه یافته های تحقیقاتی در خصوص مقوله کار کودک و بحث برروی سیاست گذاری برگزار کرده است. اولین سمینار در آوریل ۲۰۰۷ میلادی در واشنگتن، دومین سمینار در دسامبر ۲۰۰۷ میلادی در پاریس، سومین سمینار در ۲۰۰۸ میلادی در مادرید، و در ۲۰۰۹ میلادی در استانبول برگزار گردید. ^[۴۰۳]
یونیسف و سازمان بین المللی کار هر دو از ابتکار جهانی سازمان ملل برای مبارزه با قاچاق انسان ^[۴۰۴](UN.GIFT) حمایت کرده اند. این ابتکار دولت ها و سازمان ها را در جهت ریشه کن سازی قاچاق انسان بوسیله مجازات قاچاقچیان و حمایت از قربانیان متحد می سازد. سازمان بین المللی کار و یونیسف در سال ۲۰۰۸ میلادی یک گروه کارشناسی در خصوص قاچاق کودکان ترتیب دادند. گروه کارشناسی فوق فرایند توسعه یک پکیج آموزشی جامع را برای مبارزه با قاچاق کودکان آغاز کرد. این پکیج متشکل از سه کتاب درسی و یک کتاب آموزشی است که تمرکز اصلی اش بر دولت ها، سازمان های کارگری، سازمان های کارفرمایی و
سازمان های بین المللی دولتی و غیر دولتی می باشد. ^[۴۰۵]
گفتار دوم: فعالیت های دیگر سازمان های بین المللی در راستای محو کار کودک
بند اول: اقدامات و فعالیت های سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل
(یونسکو) در راستای محو کار کودک
سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی سازمان ملل متحد (UNESCO)^[406] که به‌طور خلاصه یونسکو نامیده می‌شود، یکی از سازمان‌های تخصصی وابسته به سازمان ملل متحد است که در سال ۱۹۴۵ میلادی تشکیل شد. هدف این سازمان کمک به صلح و امنیت در جهان از راه همکاری بین‌المللی در زمینه‌های آموزشی و علمی و فرهنگی به منظور افزایش احترام به عدالت و قانون‌مداری و حقوق بشر، بر پایه منشور سازمان ملل متحد است.^[۴۰۷]
نقش اصلی یونسکو در سال ۱۹۹۰ میلادی ارتقا برنامه” آموزش برای همه”^[۴۰۸] بود که در کنفرانس Jomtien تایلند طرح ریزی شد. بعد از کنفرانس Jomtien بود که یونسکو مستقیما تمرکز خود را بر کودکان کارگر در خیابان ها قرار داد و یک برنامه جهانی هم در این خصوص ترتیب داد. این برنامه همکاری فنی، حمایت و تخصیص منابع را با یکدیگر تلفیق کرد.^[۴۰۹]
یونسکو همچنین در سال ۱۹۹۲ میلادی، برنامه ای تحت عنوان ” آموزش برای کودکان نیازمند”^[۴۱۰] ترتیب داد که هدف از اجرای آن کمک به کودکان کارگر، کودکان قربانی جنگ، کودکان معلول و کودکانی که در خیابان ها زندگی می کنند، می باشد. همچنین این برنامه به دنبال این است تا مدارس نقش موثر و فعالی در پیشگیری از کار کودک، بیرون کشاندن کودکان از بازار کار و توان بخشی آنها داشته باشند. ^[۴۱۱]
در سال ۲۰۰۰ میلادی، در شهر داکار سنگال اجلاس جهانی آموزش برگزار شد. در این اجلاس تعهد دولت ها برای دستیابی به هدف ” آموزش برای همه” تا سال ۲۰۱۵ میلادی مورد تاکید قرار گرفت. با توجه به اینکه دستیابی به آموزش تاثیر قابل توجهی به خروج کودکان از بازار کار می گذارد می توان گفت این هدف به نوعی برای پایان دادن به کار کودک ضروری می باشد. این اجلاس بر نقش یونسکو به عنوان یک سازمان پیشگام در جهت دستیابی به این اهداف و مسئولیت آن در هماهنگ سازی سازمان های بین المللی به منظور دستیابی به هدف آموزش برای همه تاکید کرد.^[۴۱۲] به منظور اجرای این نقش، یونسکو یک گروه سطح بالا در خصوص آموزش برای همه^[۴۱۳]، کار گروه در خصوص آموزش برای همه^[۴۱۴] و هیئت مشورتی بین المللی در خصوص آموزش برای همه^[۴۱۵]را ترتیب داد. از سال ۲۰۰۱ تا ۲۰۱۲ میلادی گروه سطح بالا به طور سالیانه با یکدیگر جلسه برگزار می کنند. گروه کاری آموزش برای همه راهنمایی فنی و تبادل اطلاعات را بین تمام شرکای آموزش برای همه فراهم می کند. هیئت مشورتی بین المللی یکی از مکانیسم های اصلی همکاری آموزش برای همه می باشد و در طول سال جلساتی برگزار کرده و نظرات مشورتی به یونسکو در خصوص آماده سازی جلسات گروه سطح بالا و گروه کاری آموزش برای همه ارائه می دهد.^[۴۱۶]
در سال ۲۰۰۵ میلادی، گروه سطح بالا در اجلاس پکن چین یک “گروه عملیاتی جهانی در خصوص کار کودک و آموزش برای همه”^[۴۱۷]را ایجاد کردند. این گروه عملیاتی متشکل از سازمان بین المللی کار، یونیسف، یونسکو، بانک جهانی، برنامه توسعه سازمان ملل^[۴۱۸]، سازمان بین المللی آموزش^[۴۱۹] و راهپیمایی جهانی علیه کار کودک^[۴۲۰]می باشد. هدف اصلی از ایجاد گروه عملیاتی فوق دستیابی به هدف آموزش برای همه از طریق حذف کار کودک و کمک به کشورهای در حال توسعه در جهت دستیابی به هدف مورد نظر می باشد.^[۴۲۱]
بند دوم: اقدامات سازمان بهداشت جهانی در راستای محو کار کودک ^[۴۲۲]
سازمان بهداشت جهانی یکی از آژانس‌های تخصصی سازمان ملل متحد است که نقش یک مرجعیت سازمان دهنده را بر بهداشت جامعه جهانی ایفا می‌کند. این آژانس در ۹ آوریل سال ۱۹۴۸ در ژنو تاسیس شد و حکم سرپرستی و منابعش را از سازمان بهداشت سابق، که خود آژانسی در جامعه ملل بود برگرفت.^[۴۲۳]
در سال ۱۹۸۱ میلادی، سازمان بهداشت جهانی تاکید کرد که ارتباط سلامتی و کار کودک آنچنان که شایسته است مورد توجه قرار نگرفته است. به علاوه، مشخص شد که اگر قرار باشد هدف تعیین شده از سوی سازمان بهداشت جهانی در رابطه با “سلامت برای همه تا سال ۲۰۰۰ میلادی”^[۴۲۴] برآورده گردد، کار کودک باید مورد توجه قرار گیرد. در نتیجه سازمان بهداشت جهانی فورا دستور اقدام فوری به منظور بررسی مشکل کار کودک را صادر کرد. نتیجه آن شد که در سال ۱۹۸۵ میلادی سازمان بهداشت جهانی کتاب “کار کودک: تهدیدی برای سلامت و رشد”^[۴۲۵] را منتشر کرد. همچنین در ۱۰ دسامبر سال ۱۹۸۵ میلادی، “گروه مطالعه سازمان بهداشت جهانی در خصوص عوامل خطرناک کار کودکان”^[۴۲۶] در ژنو تشکیل جلسه دادند. هدف عمده این اجلاس شناسایی پیامدهای کار بر سلامت کودکان بود. نمایندگان سازمان بین المللی کار و یونیسف هم در این اجلاس حضور پیدا کردند. گزارش گروه مطالعه در برگیرنده توصیه نامه های عملیاتی در سطح ملی و بین المللی بود. گروه مطالعه همچنین پیشنهاد کرد که کمیته ای متشکل از نمایندگان تمام سازمان های بین المللی فعال در زمینه حقوق کودک تشکیل گردد و نه تنها به پیامدهای کار کودک بر سلامتی بلکه به تمام جنبه های مشکل کار کودک توجه داشته باشند. سازمان بهداشت جهانی همچنین همکاری ویژه ای با سازمان بین المللی کار انجام داده است و در فعالیت های صورت گرفته به منظور تعریف بهتر کار خطرناک در چارچوب کنوانسیون بدترین اشکال کار کودک سازمان بین المللی کار شرکت کرده است. سازمان بهداشت جهانی همچنین به جلسه کارشناسی که در سال ۲۰۰۲ میلادی در خصوص کار کودک در سازمان بین المللی کار تشکیل شد، کمک های موثری کرده است. جلسه فوق این پیشنهاد را مطرح کرد که گروهی متشکل از سازمان بهداشت جهانی، سازمان بین المللی کار و یونیسف ایجاد گردد.^[۴۲۷]
مجمع عمومی سازمان بهداشت جهانی در شصت و چهارمین جلسه خود در ۲۰۱۱ میلادی بیانیه آسیب به کودکان را مورد پذیرش قرار داد و تاکید کرد که کار کودک به عنوان منبع آسیب به کودکان می باشد. در نتیجه دولت های عضو را تشویق کرد تا یک سیاست چند بخشی و برنامه عملیاتی به منظور پیشگیری از آسیب دیدن کودکان، ارتقا استانداردهای داخلی در خصوص پیشگیری از کار کودکان و فراهم نمودن آموزش برای کودکان اتخاذ نمایند و همچنین آگاهی مردم را در خصوص پیامدهای سلامتی کار کودکان و همچنین خطرات شغلی مرتبط با کودکان ارتقا دهند.^[۴۲۸]
بند سوم: اقدامات بانک جهانی در راستای محو کار کودک
بانک جهانی جدیدترین بازیگر بین المللی در عرصه مبارزه با کار کودک می باشد. بانک جهانی به شیوه های مختلفی از جمله دادن وام به کشورهای نیازمند می تواند به کاهش کار کودک کمک کند. با توجه به اینکه فقر عامل اصلی کار کودک می باشد، نقش بانک جهانی در کاهش فقر به شرایطی که باعث عدم حضور کودکان در محیط های کاری می شوند، کمک بسزایی می کند. به همین دلیل بانک جهانی در کنفرانس اسلو در ۱۹۹۷ میلادی بر نقش خود در مبارزه با کار کودک از طریق کاهش فقر تاکید کرد. ^[۴۲۹]
در ۱۹۹۹ میلادی، بانک جهانی و صندوق بین المللی پول مجموعه ای از خط مشی ها و راهکار ها را در راستای وام دهی به برخی از فقیر ترین کشورها جهان مورد پذیرش قرار دادند. این مجموعه از فرایند ها روش استراتژی کاهش فقر^[۴۳۰] نامیده می شود. این فرایند به گونه ای است که کشورهای بسیار فقیر چنانچه مایل باشند از تسهیلات وامی بانک جهانی استفاده نمایند باید از خط مشی های تعیین شده از سوی بانک جهانی و صندوق بین المللی پول پیروی کنند. در صورتی که کشوری بخواهد از برنامه های کمک مالی بانک جهانی بهره مند گردد باید گزارشی از استراتژی کاهش فقر در کشور خود به بانک جهانی ارائه کند. این گزارش شامل اهداف دولت دریافت کننده کمک مالی می شود چنانچه این استراتژی مورد پذیرش بانک جهانی قرار گرفت، دولت مربوطه می تواند از تسهیلات وامی بهره مند گردد. ^[۴۳۱] آنچه که در این استراتژی مورد تاکید قرار می گیرد “مالکیت کشور”^[۴۳۲]، مشارکت جامعه، مشاوره با کشورهای کمک کننده و سازمان های غیردولتی می باشد.^[۴۳۳]
استراتژی کاهش فقر بانک جهانی یک ابزار ایده آل برای پرداختن به مقوله کار کودک در برنامه توسعه دولت ها می باشد. از آنجاییکه فقر هم علت کار کودک و هم پیامد کار کودک می باشد، انتظار می رود استراتژی های کاهش فقر بیشترین توجه را به مبارزه با کار کودک داشته باشند. ^[۴۳۴]
بانک جهانی همچنین نقش کلیدی را در ارتقا آموزش ایفا کرده است. بانک جهانی در کنفرانس داکار متعد شد که هیچ کشوری در رابطه با مقوله “آموزش برای همه” از حمایت های مالی بانک جهانی بی بهره نخواهد بود. به همین منظور بانک جهانی در ۲۰۰۲ میلادی، ابتکار “مشارکت جهانی برای آموزش”^[۴۳۵]را به عنوان یک پیمان میان کشورهای دریافت کننده کمک و کشورهای کمک کننده ایجاد کرد. مشارکت جهانی آموزش برای همه در کشورهای در حال توسعه سرمایه گذاری کرده و تخصص فنی به آنها ارائه می کند. بین سال های ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۰ میلادی، کشورهای کمک کننده در حدود ۱.۹ بیلیون دلار به سرمایه مشارکت جهانی برای آموزش کمک کرده اند و ۲.۳ بیلیون دلار به ۳۷ کشور در آفریقا، خاورمیانه، اروپا، آسیای مرکزی، آمریکای لاتین و منطقه کارائیب تخصیص داده شده است. طی گزارش سالیانه مشارکت جهانی برای آموزش در ۲۰۱۰ میلادی، تعداد کودکانی که چرخه کاملی از آموزش ابتدایی را گذرانده اند از ۵۸ درصد در ۲۰۰۰ میلادی به ۷۲ درصد در ۲۰۰۸ میلادی ارتقا یافته است. ^[۴۳۶]
بند چهارم: اقدامات سازمان خواروبار و کشاورزی سازمان ملل متحد (FAO) ^[۴۳۷]
در راستای محو کار کودک
فائو یا سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد از سازمان های بین المللی است که در زمینه توسعه کشاورزی فعالیت دارد. سازمان فائو در سال ۱۹۴۵ میلادی توسط ۴۴ کشور عضو سازمان ملل متحد تاسیس گردید. ^[۴۳۸]
فائو همیشه برروی یکی از علل ریشه ای کار کودک یعنی فقر فعالیت کرده است و از جمله اقدامات صریح فائو در جهت مبارزه با کار کودک آغاز “مشارکت بین المللی برای همکاری در زمینه کار کودک در بخش کشاورزی”^[۴۳۹] در ۲۰۰۷ میلادی می باشد که فائو نقش رهبری را در آن ایفا کرده است. اعلامیه همکاری بین سازمان خواروبار و کشاورزی، سازمان بین المللی کار، صندوق بین المللی توسعه کشاورزی^[۴۴۰] و اتحادیه بین المللی غذا، کشاورزی، هتل، رستوران، خواروبار، تنباکو و انجمن های کارگران متحد (IUF) ^[۴۴۱] با هدف ارتقا همکاری و برنامه ریزی در زمینه کار کودک در میان شرکا مخصوصا در سطح ملی، ترغیب سازمان های کشاورزی به مبارزه با کار کودک و کمک به ارتقا آگاهی در خصوص نحوه حذف کار کودک و ارتقا همکاری در زمینه بهبود کیفیت زندگی روستایی و توسعه دیگر فعالیت های درآمد زا و تضمین اینکه کودکان در بخش کشاورزی فعالیت های خطرناک انجام نخواهند داد، امضا گردید.^[۴۴۲]
از جمله اقدامات صورت گرفته در حیطه این مشارکت این بود که در ۲۰۱۰ میلادی، سازمان بین المللی خواروبار و کشاورزی و سازمان بین المللی کار مشترکا کارگاه های برنامه ریزی و ارتقا آگاهی را در مالاوی با مشارکت سهام داران کلیدی برگزار کردند. در این کارگاه ها شرکا بر یک سری توصیه نامه ها برای مبارزه با کار کودک از طریق اقدامات قانونی و اجرایی، سیاست گذاری و اقدامات عملی توافق کردند. ^[۴۴۳]
فائو همچنین در کنفرانس جهانی کار کودک در لاهه در ۲۰۱۰ میلادی کارگاه فنی در خصوص کار کودک در بخش کشاورزی برگزار کرد. ^[۴۴۴]
گفتار سوم : فعالیت سازمان های بین المللی غیر دولتی در راستای محو کار کودک
نقش و مشارکت سازمان های غیردولتی در مبارزه علیه کار کودک در کشورهای مختلف بسته به سنت و فرهنگ سیاسی متغیر می باشد. در برخی کشورها، سازمان های غیر دولتی به علت قابلیت مدیریتی و اجرایی پایین خود در اجرای اهداف شان مورد انتقاد قرار گرفته اند. منابع ناکافی آنها حاکی از این است که تنها در صورت دریافت پشتیبانی مالی قادر به اجرای برنامه های خود می باشند. ^[۴۴۵]
به طور کلی سازمان های غیر دولتی در تلاش هستند تا رفاه و بهزیستی و حقوق کودکان را از طریق برگزاری کمپین ها ارتقا دهند، آنها همچنین کارگاه های آموزشی برای قشرهای مختلف جامعه برگزار می کنند. این سازمان ها در جایگاه مناسبی برای توانمند سازی والدین و کودکان به منظور اتخاذ تصمیمات مناسب در خصوص این پدیده قرار دارند. سازمان های غیردولتی می توانند در خصوص مشکلات و پیامدهای کار کودکان با والدین صحبت کرده و آن ها را نسبت به این خطرات آگاه سازند. همچنین آنها می توانند به والدین و کودکان در درک حقوق کودکان آگاهی کافی رسانند و آنها را تشویق به اجرای حق آموزش کودکان و دوران کودکی عاری از هرگونه بهره کشی نمایند. سازمان های غیر دولتی اغلب با دولت ها همکاری می کنند و حمایت مالی قابل توجهی از آنها دریافت می نمایند. ^[۴۴۶]
در قسمت ذیل به اقدامات و فعالیت نمونه هایی از سازمان های غیر دولتی بین المللی، منطقه ای و ملی در جهت مبارزه با کار کودکان پرداخته خواهد شد:
بند اول: دیده بان حقوق بشر^[۴۴۷]
دیده بان حقوق بشر یکی از مستقل ترین سازمان های بین المللی غیر دولتی است که هدفش حمایت و دفاع از حقوق بشر می باشد. دیده بان حقوق بشر در سال ۱۹۷۸ میلادی توسط گروهی از فعالان حقوق بشر در شهر نیویورک آمریکا تاسیس که بر تحقیقات و پشتیبانی حقوق بشر مدیریت می‌کند. دیده‌بان حقوق بشر دفترهایی نیز در بروکسل، لندن، مسکو، هنگ کنگ، لس آنجلس، سانفرانسیسکو، تاشکند، تورنتو و واشینگتن دارد. ^[۴۴۸]
دیده بان حقوق بشر در زمینه کار کودکان مطالعاتی در سطح کشورها انجام می دهد و در گزارشات خود در زمینه ممنوعیت آن به کشورها توصیه هایی ارائه می کند. به عنوان مثال، دیده بان حقوق بشر طی مطالعه ای که در ۲۰۱۲ میلادی در کشور موراکو انجام داده است دریافته که هزاران کودک، عمدتا دختران، در خانه های دیگران به عنوان مستخدمین خانگی مشغول به کار می باشند. آنها اغلب از نواحی روستایی فقیر نشین برای خانواده های شهرنشین استخدام می گردند و فعالیت هایی همچون پخت غذا، شستن ظرف ها، شستن لباس ها، شستن کف سالن ها و فرش ها و خرید های روزانه را انجام می دهند. دیده بان حقوق بشر دریافته است که علی رغم قوانین موراکو که استخدام کودکان زیر ۱۵ سال را منع کرده است، دختران ۸ ساله ساعات طولانی را به عنوان مستخدمین خانگی کار می کنند. در نتیجه این مطالعه دیده بان حقوق بشر در گزارشی تحت عنوان” بندگی در انزوا” به دولت موراکو توصیه می کند تا به طور جدی قوانین مربوط به ممنوعیت کار کودکان به عنوان مستخدمین خانگی را اجرا نماید، برنامه های آگاهی رسانی عمومی را در خصوص پیامدهای کار کودکان به عنوان مستخدمین خانگی برگزار کند و یک سیستم موثر به منظور شناسایی و دور ساختن کودکان کارگر خانگی از این مشاغل ترتیب دهد.^[۴۴۹]
بند دوم: عفو بین الملل^[۴۵۰]
عفو بین الملل یک سازمان بین المللی غیردولتی است که در ۱۹۶۱ میلادی تاسیس گردید. سازمان مزبور در زمینه آموزش حقوق بشر نیز اقدام می کند و با تشکیل کار گروه ها اعضای خود را آموزش می دهد. سازمان از دولت ها می خواهد که به تعهدات خود پایبند باشند و همچنین در دهه های اخیر اجازه یافته تا در جلسات سازمان ملل متحد و با موضوعات حقوق بشری شرکت کند. در حقیقت سازمان عفو بین الملل یک حرکت جهانی متشکل از حدود ۳ میلیون اعضاء و فعالان بیش از ۱۵۰ کشور و منطقه و با هدف مبارزه برای پایان دادن نقض شدید حقوق بیشر و انجام تحقیق و فعالیت برای جلوگیری و خاتمه دادن به تجاوز به حقوق بشر و در خواست عدالت برای کسانی است که حقوق آنان نقض شده است.
در زمینه حمایت از حقوق کودکان و ممنوعیت کار کودکان عفو بین الملل در خصوص توافق نامه تجارت آزاد بین نیوزلند و هند، به دولت نیوزلند توصیه می کند تا واردات کالاهایی که بدست کودکان کارگر ساخته شده اند را ممنوع سازد. همچنین عفو بین الملل به دولت هند و نیوزلند که همچنان کنوانسیون حداقل سن استخدام سازمان بین المللی کار را تصویب نکرده اند توصیه می کند تا این کنوانسیون را هر چه سریع تر تصویب کرده و مفاد آن را در قوانین داخلی خود وارد سازند. ^[۴۵۱]
بند سوم: سازمان بین المللی ضد بردگی ^[۴۵۲]
سازمان بین المللی ضد بردگی، یک سازمان بین المللی غیردولتی است که در ۱۸۳۹ میلادی در انگلیس تاسیس شد. این سازمان قدیمی ترین سازمان بین المللی حقوق بشر و تنها سازمان خیریه در انگلیس است که منحصرا علیه بردگی و سوء رفتارهای مرتبط با بردگی فعالیت می کند. ^[۴۵۳]
سازمان بین المللی ضد بردگی در حال حاضر با همکاری سازمان های غیر دولتی در تلاش است تا گدایی اجباری کودکان Talibe را در سنگال پایان بخشد. کودکان talibe پسربچه های ۵ تا ۱۵ ساله ای هستند که ساعات طولانی در روز مجبور به گدایی کردن هستند. این کودکان در مدارس تحصیل می کنند اما معلمان شان در ازای آموزش، غذا و جایی برای خواب از آنها هزینه ای دریافت نمی کنند اما در عوض آنها را وادار می سازند تا به طور میانگین ۵ ساعت در روز به گدایی بپردازند. اخیرا یونیسف برآورد کرده است که در حدود ۱۰۰۰۰۰ هزار کودک در خیابان های سنگال مشغول به کار می باشند. سازمان بین المللی ضدبردگی با همکاری سازمان های غیردولتی محلی تلاش می کند تا آگاهی خانواده ها را نسبت به خطرات و پیامدهای کار کودکان ارتقا دهند، دولت سنگال را وادار سازند تا اقداماتی در جهت حمایت از این کودکان اتخاذ کند و همچنین تضمین کند که این کودکان در مدارسی نزدیک محل زندگی شان تحصیل کنند. ^[۴۵۴]
سازمان بین المللی ضد بردگی همچنین با همکاری سازمان های غیردولتی از کودکان کارگر به عنوان مستخدمین خانگی در برابر سوء استفاده و بهره کشی در شش کشور پرو، کاستا ریکا، فیلیپین، هند، توگو و تانزانیا محافظت می کند. این پروژه شامل تحقیق برروی تاثیر روانی اجتماعی کار به عنوان مستخدمین خانگی، حمایت از گروه های کودکان کارگر به عنوان مستخدمین خانگی و برگزاری کمپین ها در سطوح محلی، ملی و بین المللی به منظور ارتقا آگاهی عمومی در خصوص وضعیت کودکان کارگر به عنوان مستخدمین خانگی و تشویق
دولت ها با قانون گذاری داخلی در خصوص مبارزه با این پدیده می شود. ^[۴۵۵]
ازبکستان پنجمین کشور تولید کننده پنبه و سومین کشور صادر کننده پنبه می باشد. به بردگی گرفتن کودکان یک مشکل پایدار در صنعت پنبه ازبکستان می باشد. برخلاف دیگر کشورهای جهان، کار اجباری کودکان در ازبکستان به طور سیستمی توسط دولت سازمان دهی می گردد. هرچند، دولت ازبکستان ادعا می کند به کار گیری کودکان در زمین های کشاورزی پنبه داوطلبانه و برای کمک به خانواده می باشد. در حدود ۹۰ درصد از پنبه ازبکستان توسط دستان کوچک کودکان کارگری برداشت می گردد که بالاجبار از سوی دولت وادار به این کار می گردند. در سال ۲۰۱۰ میلادی، سازمان بین المللی ضد بردگی شواهد جدیدی دریافت کرد دال بر اینکه بسیاری از مدارس روستایی ازبکستان هر سال در ماه سپتامبر یعنی زمان آغاز برداشت پنبه از سوی مقامات دولتی تعطیل می گردند تا کودکان به مدت سه ماه پنبه ها را برداشت نمایند. هر کودکی که قادر نباشد روزانه تا ۵۰ کیلوگرم پنبه برداشت کند تنبیه خواهد شد و کودکانی که از مزارع پنبه فرار کرده یا از کار امتناع ورزند، از مدرسه اخراج خواهند شد..^[۴۵۶]
به علت عدم تمایل دولت ازبکستان به مبارزه با این پدیده، سازمان بین المللی ضد بردگی کمپین “جرائم پنبه: کمپین اروپایی پنبه علیه بردگی کودکان”^[۴۵۷] را در ۲۰۱۰ میلادی آغاز کرد و موسسات بین المللی و بخش خصوصی را فراخواند تا دولت ازبکستان را وادار به پایان بخشیدن به استفاده از کار کودکان در صنعت پنبه نمایند. همچنین با توجه به اینکه بزرگترین مقصد صادرات پنبه ازبکستان بازار اروپایی می باشد. سازمان بین المللی ضد بردگی از جامعه اروپایی درخواست کرد قرارداد تجاری دو جانبه بین اتحادیه اروپا و ازبکستان در خصوص واردات پنبه به اروپا را فسخ نماید. علی رغم محکومیت استفاده از کار کودکان در تولید پنبه ازبکستان از سوی اتحادیه اروپا، همچنان ازبکستان به صادرات پنبه به اروپا ادامه می دهد. کمپین جرائم پنبه خرده فروشان اروپایی را فرا می خواند تا زمانیکه کار کودکان از فرایند تولید پنبه در ازبکستان ریشه کن نشده است، استفاده از پنبه ازبک را در محصولات خود منع سازند. شرکت های GAP، NIKE، Marks & Spencer، Wal-Mart و Tesco دیگر از پنبه ازبک در محصولات خود استفاده نمی کنند. ^[۴۵۸]
بند چهارم: سازمان راهپیمایی جهانی علیه کار کودک^[۴۵۹]
سازمان راهپیمایی جهانی علیه کار کودک یک شبکه جهانی از اتحادیه های کارگری و سازمان های بین المللی است که در جهت دستیابی به هدف حمایت و ارتقا حقوق تمام کودکان مخصوصا حق دریافت آموزش رایگان و رهایی از بهره کشی اقتصادی و انجام هرگونه کاری که برای سلامت و رشد فیزیکی، روانی، روحی، اخلاقی یا اجتماعی کودکان مضر می باشد، تلاش می کند. از جمله اهداف راهپیمایی جهانی علیه کار کودک تشویق و ترغیب کشورها به اجرای کنوانسیون های حداقل سن استخدام و بدترین اشکال کار کودک سازمان بین المللی کار، اجرای مفاد اعلامیه اصول و حقوق بنیادین در محل کار، اجرای کنوانسیون حقوق کودک، اجرای برنامه عملیاتی آموزش برای همه، دستیابی به اهداف توسعه هزاره سازمان ملل و در نهایت دستیابی به هدف حذف بدترین اشکال کار کودک تا پایان سال ۲۰۱۶ میلادی می باشد.^[۴۶۰]
سازمان راهپیمایی جهانی در سال ۱۹۹۸ میلادی زمانی که سه گروه از راهپیمایی ها از مانیلا، سائوپائولو و Cape Town آغاز شدند، شروع شد. شش ماه راهپیمایی در ژوئن ۱۹۹۸ میلادی با یک گروه پر سروصدا از راهپیمایی کنندگان به رهبری Kailash Satyarthi موسس راهپیمایی جهانی علیه کار کودک در ژنو پایان یافت. کنفرانس بین المللی کار در محل استقرار خود راهپیمایی کنندگان را به داخل سالن اجلاس پذیرفت. درحالیکه خود راهپیمایی پایان یافته بود، برخی از اعضای راهپیمایی جهانی در ۱۹۹۸ و ۱۹۹۹ میلادی در بحث های کنفرانس بین المللی کار در خصوص کنوانسیون جدیدی تحت عنوان کنوانسیون بدترین اشکال کار کودک شرکت کردند. در سال ۲۰۰۴ میلادی، راهپیمایی جهانی اولین کنگره جهانی در خصوص کار کودک را در شهر فلورانس ایتالیا برگزار کرد. این کنفرانس از آن جهت حائز اهمیت است که کودکان خود سخنگو، تصمیم گیرنده و دریافت کننده تصمیمات بودند. راهپیمایی جهانی در سال ۲۰۰۷ میلادی راهپیمایی را در زیمباوه با هدف مبارزه با کار کودک و ارتقا سطح تحصیل کودکان در این کشور برگزار گردید. ^[۴۶۱]
بند پنجم: سازمان بین المللی آموزش ^[۴۶۲]
سازمان بین المللی آموزش نماینده ۳۰ میلیون معلم در بیش از ۱۷۰ کشور می باشد و بیش از ۳۹۰ سازمان عضو دارد. سازمان بین المللی آموزش از زمان تاسیسش در ۱۹۹۳ میلادی، مقوله کار کودک را در راس برنامه ها و فعالیت های خود قرار داده است. سازمان بین المللی آموزش و اعضایش به شیوه های مختلف به حذف کار کودک کمک می کنند. سازمان بین المللی آموزش به عنوان رهبر در جنبش اتحادیه های کارگری، دارای توانایی متحد ساختن شرکایش در خصوص مقوله کار کودک می باشد. بنابراین، سازمان بین المللی آموزش می تواند دیدگاه های معلمان را در خصوص مقوله کار کودک و تحصیل منعکس سازد. سازمان بین المللی آموزش اعضای خود را تشویق می کند تا دولت ها را به تصویب کنوانسیون حداقل سن استخدام و کنوانسیون بدترین اشکال کار کودک فراخوانند. ^[۴۶۳]
سازمان بین المللی آموزش می تواند به دو صورت با کار کودک مبارزه کند: الف) از طریق جنبش اتحادیه های صنفی بین المللی و از طریق کمپین آموزش برای همه. ^[۴۶۴]
سازمان بین المللی آموزش علاوه بر سازمان بین المللی کار، یونیسف، یونسکو، بانک جهانی و راهپیمایی جهانی علیه کار کودک عضو گروه کاری جهانی علیه کار کودک و آموزش برای همه می باشد. سازمان بین المللی آموزش همچنین عضو فعال راهپیمایی جهانی علیه کار کودک می باشد. سازمان بین المللی آموزش همچنین اعضای خود را تشویق می کند تا فعالیت های ارتقا آگاهی را در خصوص روز جهانی علیه کار کودک که در ۱۲ ژوئن برگزار می گردد سازمان دهی کنند. ^[۴۶۵]
چندین سال است که سازمان بین المللی آموزش از طریق دفتر فعالیت های کارگری سازمان بین المللی کار در برنامه های IPEC شرکت کرده است. در منطقه Asia-Pacific، فعالیت های IPEC عمدتا در بنگلادش، هند، نپال و فیلیپین متمرکز می باشد و سازمان بین المللی آموزش از طریق سازمان های محلی خود فعالیت هایی را به منظور ارتقا آگاهی مردم در خصوص پیامدهای کار کودک و تشویق والدین به فرستادن کودکان شان به مدارس انجام می دهد. در ۲۰۰۳ میلادی، سازمان بین المللی آموزش از طریق کمپین “اروپا برای آموزش”^[۴۶۶]موفق به تشویق پارلمان اروپا برای پذیرش قطعنامه ای در خصوص ارتقا همکاری اتحادیه اروپا با برنامه های آموزشی مخصوصا در راستای حذف کار کودک شده است. در سطح بین المللی، سازمان بین المللی آموزش در فرایند سیاست گذاری با شرکای کلیدی خود نظیر راهپیمایی جهانی علیه کار کودک، IPEC، یونیسف و یونسکو همکاری کرده است.^[۴۶۷]
بند ششم: اتحاد بین المللی نجات کودکان^[۴۶۸]
اتحاد بین المللی نجات کودکان سازمان جهانی مستقلی در زمینه حقوق کودکان با بیش از ۱۰۰ برنامه عملیاتی می باشد. نجات کودکان در ۱۹۱۹ میلادی به منظور ارتقا سطح زندگی کودکان از طریق آموزش، مراقبت های بهداشتی و فرصت های اقتصادی در انگلیس تاسیس شد. اتحاد بین المللی نجات کودکان به عنوان یک سازمان مادر عمل می کند که دارای ۲۹ سازمان ملی در کشورهای مختلف می باشد. برنامه های این سازمان در راستای نجات زندگی کودکان، محافظت از آنها در برابر بهره کشی و کمک به آنها در جهت دستیابی به تحصیل و مراقبت های بهداشتی می باشد. ^[۴۶۹]
بیش از یک دهه است که اتحاد بین المللی نجات کودکان از کودکان در برابر سوء استفاده، غفلت، بهره کشی و خشونت در تمام مناطق جهان حمایت می کند. برنامه های این سازمان در عین حال که هدفشان حفاظت از امنیت و رفاه تمام کودکان است، بر آسیب پذیرترین کودکان تمرکز می کنند. اتحاد بین المللی نجات کودکان از طریق همکاری با دولت ها و سازمان های بین المللی در تلاش است تا خط مشی ها و سرویس هایی را در جهت حمایت از کودکان فراهم کند.